Stoigniew (zm. po 1276), kasztelan legnicki.
Po raz pierwszy pojawił się S., określony jako komes, w dokumencie ks. legnickiego Bolesława Rogatki z 19 III 1253. W otoczeniu księcia znalazł się wkrótce po buncie miejscowego rycerstwa (1251–2), wywołanym faworyzowaniem przez Rogatkę przybyszów niemieckich. Urząd kaszt. legnickiego objął po 18 XI 1254, kiedy to występował jeszcze jego poprzednik Lasota. Z godnością tą S. był wspomniany w liście świadków falsyfikatu z datą 10 VIII 1255; nie wiadomo czy ta informacja jest prawdziwa, chociaż fałszerz z przełomu XIII i XIV w. mógł korzystać z jakiegoś wiarygodnego źródła. Z pewnością jako kasztelan świadczył S. w dokumencie fundacyjnym ks. Bolesława dla klasztoru augustianów w Cieplicach w r. 1261, a następnie w dokumentach Rogatki z 14 IV 1264 i 24 II 1269. W dyplomie z r. 1267 wspomniano o zleceniu mu przez księcia dokonania ujazdu dóbr Słup. Ostatni raz wystąpił S. w dokumencie z 1 V 1277. Zapewne wkrótce zmarł; nie są znani jego następcy na kasztelanii. Nekrolog lubiąski zanotował jego śmierć pod dniem 31 VIII.
Stosunki rodzinne i majątkowe S-a nie są znane. Imię powtarzało się regularnie w możnej rodzinie osiadłej na Opolszczyźnie i w Wielkopolsce, która przypisywała się do rodu Okszów. Przynależność S-a do niej potwierdzałby fakt wpisania go do nekrologu klasztoru cystersów w Lubiążu, którego dobrodziejami byli członkowie tej rodziny. S. nie był jednak na pewno tożsamy z żyjącym współcześnie z nim imiennikiem, bratem Roszka i posiadaczem dóbr Woskowice pod Namysłowem. Trudno go też utożsamiać z innym imiennikiem, bratem Wacława i kaszt. Raciborza na Górnym Śląsku w l. 1286–1306.
Cetwiński M., Rycerstwo śląskie do końca XIII w. Biogramy i rodowody, Wr. 1982 s. 8, 53–5, 185; Schmilewski U., Der schlesische Adel bis zum Ende des 13. Jahrhunderts, Würzburg 2001 s. 420–1, 555; – Monumenta Lubensia, Hrsg. v. W. Wattenbach, Breslau 1861 s. 51; Schles. Urk.-buch, III–IV.
Tomasz Jurek